quito/otavalo

toen we aankwamen op het vliegveld van Quito op 2400 meter hoogte, merkte we gelijk al dat de mensen hier een stuk aardiger waren dan in Panama en Costa Rica.

we liepen naar buiten waar de bussen en taxi's stonden, om te kijken hoe we per openbaar vervoer in Quito konden komen. (2,5 miljoen inwoners). Ik was de opdringerige taxi chauffeurs gewend van panama en Costa Rica, maar deze waren toch anders...we wilden nl. eerst de bus nemen naar Quito ( 50 dollar cent per persoon, mega goedkoop), maar de taxi chauffeur begon te lachen toen ik hem uitlegde waar we in Quito moesten zijn. De taxi kostte maar 8 dollar, dus besloten we om ons deze luxe te veroorloven...en achteraf was dit ook geen onverstandige keuze !

wat bleek...ons hostel lag helemaal bovenop de berg met een fabuleus overzicht over deze miljoenenstad, die in een soort vallei ligt tussen allemaal bergen. Het Hostel heet de secret Garden en is de stadsversie van een ander hostel hoog in de bergen ( 4000 meter hoogte). Een goed uitgedacht concept en er hing ook een relaxte sfeer. Wat ik superhilarisch vond , was het urinoir. Dit was een normaal urinoir met daarboven een klein wasbakje met kraantje....je kon je handen wassen en er werd gelijk doorgespoeld met dat water...superduurzaam ! Ik kan mij herinneren dat bij " het beste idee van Nederland" op tv een man kwam met een nogal sukkelige presentatie van een zelfde soort concept. Deze werd uitgelachen door de jury, maar je ziet dat het hier wel werkt!

de volgende dag een wandeltour genomen via Carpe Diem. Deze man praatte zoveel, dat Daphne en ik afhaakte na een uur door de stad te hebben gelopen en zelf op onderzoek gingen. Wel een heel mooi defilé gezien met de president van Ecuador op het bordes. 

Om de kosten te besparen, besloten om de tweede dag bij Secret Garden een dorm te boeken ( meerdere personen op 1 kamer)....ik had dat nog nooit gedaan, maar waar ik normaal door onweer heen slaap, kon ik nu niet de slaap vatten. Krakende bedden, proestende mensen en getrippel van voeten die zo nu en dan richting toilet gingen.

De volgende dag taxi genomen naar busstation die ons richting Otavalo zou brengen. Deze zette ons netjes af en gaf ook nog instructies waar we naar toe moesten...wat een verademing na costa rica en panama ! In Otavalo gingen we werken via Workaway op een ranch met paarden en koeien. Deze lag c.a. 16 kilometer de bergen in. Dit kan je met bus doen, maar voor de eerste keer heen is het prettig als je met een taxi gaat. Dit kost max. 8 dollar. 

Otavalo ligt hoog in de bergen ( 2500 meter) en de busrit ernaar toe duurt c.a 2 uur en is heel mooi . Als je er aan komt, merk je gelijk waar deze stad zijn naam aan dankt...de Otavalo indianenstam. Weinig toeristen en veel locals in kleurige klederdracht maken deze stad best aantrekkelijk...vooral als je de markt bezoekt, die in deze streek befaamd is. Wij gingen gelijk door met de taxi naar de ranch en tijdens de rit de bergen in, zagen we de twee grote vulkanen liggen die dit gebied zo imposant maakt. Aangekomen op de ranch kennisgemaakt met iedereen en ons geïnstalleerd.  Een lief oud dametje met weinig tanden genaamd Mercedes zorgde voor schoon beddengoed en vervolgens konden wij even tot rust komen.

Wat vanuit de buitenkant een liefelijk klein huisje leek met basisbenodigdheden zoals kookgelegenheid en afwasgelegenheid, bleek achteraf een vies en koud hok te zijn, waarvan niets bleek te werken. De verlichting in de douche was kapot , dus ik ben via een tafeltje en een dwarsbalk omhoog geklommen om deze te verwisselen. het " kookeiland" bleek een oud elektrisch kookplaatje te zijn, waarvan de linker het niet deed....de ander deed er een uur over om een klein potje water te verwarmen om bv koffie te zetten. Er was geen verwarming, behalve een oude houtkachel...maar er was geen hout! En 's avonds wordt het ijskoud, dus vriendelijk verzocht of er wat hout kon komen....dat konden ze de volgende dag voor ons regelen , werd gezegd....uiteindelijk nooit iets gekregen. Zelf wat hout gesprokkeld en even later hadden we warmte. Er was ook geen gelegenheid om je afwas te doen, dit kon je in de badkamer doen onder een klein kraantje...je kleding kon je in een grote wastobbe buiten evt. wassen. 

Maar daphne en ik houden wel van een uitdaging, dus we zagen alleen maar oplossingen. ( 1 keer per week de was in de stad doen bv.) en het koken vonden we ook wel een oplossing voor....we kregen toch warm eten 1 x per dag? Het warme eten was  witte rijst , pasta, salade en gebakken banaan....simpel, smaakloos, doch voedzaam. Er was vermeld op de website dat we max 5 uur moesten werken per dag....maar rekenen kunnen ze niet in Ecuador, want als je om half acht begint en dan om 13.30 uur stopt, even pauze hebt en dan van 15.00 tot 17.00 weer aan het werk bent...in mijn opinie heb je dan gewoon een volle werkdag ! En dat vonden we een beetje teveel van het goede ! Daarnaast was Daphne ziek geworden en begon het bij mij ook een beetje naar boven te komen. Terwijl we in het koude hok zaten ( geen brandhout) en onze mogelijkheden aan het overdenken waren, besloten we gelijk dat dit hem niet ging worden. De paarden zijn mega leuk om mee te werken, maar die heb je overal. Daarnaast was het gewoon een koeienboerderij die al om 4 uur 's morgens begon met herrie maken. ( vrachtwagens , schreeuwende indianen...). 

 volgende ochtend gelijk onze tassen ingepakt , afgemeld bij de leidinggevende en we stonden klaar op de weg om een evt. passerende bus te pakken of te liften.

er stopte een pick up truck met twee indianenvrouwtjes erin, waarschijnlijk moeder en dochter. Uitgelegd dat we naar de stad moesten, centrum , en dat we internet nodig hadden. Ze waren heel lief , en we hebben ook veel gelachen op de weg naar beneden. Ze zette ons eruit bij een internet hotel achtig iets in het centrum, bleek dat zij de eigenaar ervan was! ( slim vrouwtje haha). Ons naar binnen " gelokt" en na het nuttigen van twee kopjes koffie zijn daphne en ik met de bagage naar buiten gelopen om zelf een hostel te zoeken. Gelijk gevonden, schoon , internet en niet te duur.

Hier gaan we nu onze vervolgplan maken....want gisteravond, tijdens ons gesprek in die koude woning hoog in de bergen, kregen we een tegenbericht binnen van Claudia. Zij heeft een rescue center voor paarden op Galapagos eilanden en zou het heel fijn vinden als wij langs komen. Hier hebben wij nu contact mee en gaan later beslissen of we hierop in gaan......eerst maar even vakantie houden hier in Otavalo, prachtige vulkanen en watervallen, genoeg te zien.

wordt vervolgd